Kłobukowski Antoni, pseud. Kędzior, Kułakowski (1872–1925), odlewacz, działacz robotniczy. Ur. w Warszawie, syn Edwarda i Marii Strzałkowskiej. Pod wpływem brata Andrzeja zorganizował w r. 1893 kółko samoobrony robotniczej Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), które miało za zadanie karanie prowokatorów-szpicli, denuncjatorów itp. Dn. 10 X 1893 r. dokonał napadu na prześladowcę robotników, majstra lakierniczego z fabryki «W. Gostyński, K. Januszkiewicz i Ska» Władysława Kaczorowskiego. W sierpniu 1896 r. napadł na prowodyra prowokatorów Czyżyka. W marcu 1897 r. padł z jego ręki (i Maksymiliana Walasińskiego) prowokator-szpicel Bronisław Zejdowski. K. został uwięziony w X pawilonie cytadeli warszawskiej. Przesiedział 9 miesięcy w śledztwie, następnie skazany wyrokiem na 18 miesięcy «Krestów» (więzienie w Petersburgu) i 3 lata zesłania do Tyflisu. Po powrocie do Królestwa podjął ponownie działalność w PPS. Pracował w Dzielnicy Wolskiej, w jego mieszkaniu przy ul. Towarowej odbywały się dzielnicowe zebrania. W r. 1908 pracował w fabryce Władysława Ambroziewicza, ale przez majstra fabrycznego S. Majewskiego został zadenuncjowany jako bojowiec PPS; mimo że rewizja nie dała żadnego wyniku, K. został aresztowany i osadzony w forcie Aleksieja. Po trzech miesiącach zwolniono go. Kontynuował działalność na podstawie nielegalnego paszportu na nazwisko Kułakowski. W czasie pierwszej wojny światowej i podczas rewolucji przebywał w Rosji. Po powrocie do kraju pracował nadal w PPS; wyjechał w Poznańskie i tam zginął tragicznie w r. 1925.
Księga życiorysów działaczy ruchu rewolucyjnego, Pod red. J. Cynarskiego-Krzesławskiego i A. Próchnika, W. 1939 I 24–5 (fot); – [Kulczycki L.] Mazowiecki M., Historia polskiego ruchu socjalistycznego w zaborze rosyjskim, Kr. 1903 s. 355; – Materiały do historii PPS i ruchu rewolucyjnego w zaborze rosyjskim, W. 1907 I 322; – „Kron. Ruchu Rewol. w Pol.” T. 2: 1936 s. 149, 151.
Andrzej Pilch